Χρειάστηκε η έφεση, που σάρωσε την απόφαση του πρώτου βαθμού για την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, οι οργισμένες αντιδράσεις των συγγενών, χαροκαμένοι άνθρωποι και οικογένειες ξεκληρισμένες για να γίνει η δίκη από μηδενική βάση και να καταλήξει σε ποινές, που, τουλάχιστον, αποτελούν ηθική δικαίωση για αυτούς.
Η απόφαση για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, όπου οι εγκληματικές παραλείψεις του κράτους, η απουσία οργάνωσης και δράσης για να προστατευθούν οι ζωές των ανθρώπων δεν έχουν προηγούμενο, είναι μια απόφαση που σηματοδοτεί πολλά.
Αποτελεί ηθική δικαίωση για τους συγγενείς των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους με δραματικό τρόπο, για τους δεκάδες εγκαυματίες που επέζησαν της πύρινης λαίλαπας και έζησαν τις στιγμές της φωτιάς και των απωλειών.
Είναι όμως και μια απόφαση που διόρθωσε την προηγούμενη κρίση της Δικαιοσύνης, που είχε μετατρέψει τις μικρές εκ του νόμου ποινές για τους κατηγορουμένους σε χρήμα, προκαλώντας οργή και αντιδράσεις. Η απόφαση του Εφετείου για το Μάτι, που έστειλε στη φυλακή, παρά τις κατηγορίες για πλημμέλημα, τους τότε κρατικούς αξιωματούχους της Πυροσβεστικής και της Πολιτικής Προστασίας, προσέφερε πολλά για την ανάταξη της εμπιστοσύνης των πολιτών στον δικαστικό θεσμό, που έχει κλονιστεί και κλονίζεται από αποφάσεις που δεν ανταποκρίνονται στην ουσία και την πραγματικότητα μιας υπόθεσης και δεν προσμετρούν με ουσιαστικό τρόπο την ποινική ευθύνη.
Η απόφαση για την τραγωδία στο Μάτι της πρώτης δίκης δεν προκάλεσε αντιδράσεις μόνο γιατί οι συγγενείς των θυμάτων, το αίσθημα της δικαιοσύνης των πολιτών, αξίωναν τιμωρία για τους αρμόδιους, όσους τελικά δικάστηκαν για την εκατόμβη των νεκρών και των εγκαυματιών. Προκάλεσε αντιδράσεις καθώς με εμφαντικό τρόπο η Δικαιοσύνη έδειξε να μην αξιολογεί το μέγεθος της καταστροφής και το εύρος της ευθύνης των ανθρώπων που δικάστηκαν ως υπεύθυνοι.
Γιατί για την τραγωδία στο Μάτι η Δικαιοσύνη φέρει και την ευθύνη, εκτός της προκλητικής απόφασης του πρώτου βαθμού, και της μεγάλης καθυστέρησης να φθάσει η υπόθεση σε δίκη, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος της παραγραφής να είναι ορατός και να χρειαστεί να τρέχει το δικαστήριο στο Εφετείο με τη γλώσσα έξω για να προλάβει να μην παραγραφούν όλα, κάτι που, αν συνέβαινε, θα αποτελούσε όνειδος για τη Δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου.
Ωστόσο η δίκη στο Εφετείο έγινε, η απόφαση που έστειλε φυλακή κάποιους σηματοδότησε και κάτι ακόμα εξίσου σοβαρό. Για πρώτη φορά η Δικαιοσύνη, παρά τις κατηγορίες πλημμελήματος, έστειλε φυλακή αρμόδιους κρατικούς λειτουργούς που δεν έκαναν τη δουλειά τους. Δεν έκαναν πράξη την ευθύνη για την προστασία των πολιτών, την ευθύνη της υψηλόβαθμης θέσης τους, την οποία κάποιοι κρατικοί λειτουργοί αναλαμβάνουν μόνο για τα γαλόνια.
Και κάτι ακόμα. Η απόφαση αυτή έστειλε ένα μήνυμα ότι η ανάληψη κρατικών ευθυνών, αν δεν υλοποιούνται, η ποινική τους αποτίμηση σημαίνει φυλακή.
Και τέλος, η απόφαση αυτή έδωσε στους τραγικούς συγγενείς των θυμάτων ένα έρεισμα ηθικής δικαίωσης. Κάτι που η πολιτεία το οφείλει σε τέτοιες υποθέσεις.